Monitoring osiedlowy w walce z wandalizmem

Cyfryzacja w zarządzaniu nieruchomościami to proces, który stale postępuje, a jego efekty docenia coraz większe grono użytkowników. Czasami sama obecność rejestratorów obrazu jest w stanie odwieść od czynów potencjalnego wandala. Natomiast w przypadku, gdy dojdzie do dewastacji lub kradzieży na terenie obiektu wspólnoty, system pozwala zidentyfikować sprawcę za pomocą wizerunku z nagrania, co w dalszej kolejności umożliwia współpracę z policją.

Za przykład udanej interwencji można podać uchwycenie złodzieja rowerów, który został przyłapany na gorącym uczynku dzięki instalacji kamery w kabinie windy na jednym z warszawskich osiedli. Portale informacyjne wielokrotnie nagłaśniały także inne przypadki, jak np. umyślone spowodowanie pożaru, kradzieże portfeli, wrzucanie niebezpiecznych przedmiotów do szybu dźwigowego. Niestety wielu zarządców nieruchomości nadal zmaga się z konsekwencjami poczucia bezkarności wśród wandali…

Najczęściej kamery monitoringu wideo umiejscawia się na parterze oraz w windzie
– czyli tam, gdzie najczęściej dochodzi do aktów wandalizmu

 

Można wydać dużo pieniędzy na rozbudowane systemy monitoringu osiedlowego, jednakże z naszego doświadczenia wynika, że ataki wandalizmu dotyczą najczęściej przestrzeni, takich jak:

1. Wejście do budynku / domofon
2. Hol windowy na parterze
3. Wnętrze kabiny

Mając na uwadze powyższy fakt, aby zminimalizować ilość potencjalnych dewastacji oraz zwiększyć rozpoznawalność sprawców, wystarczy zainstalować 3-4 kamery. Często zdarza się również, że za wyrządzone szkody odpowiedzialni są sami mieszkańcy lub osoby z grona mieszkańców, odwiedzający budynek cyklicznie. Najlepiej sprawdzają się wówczas rozwiązania przemysłowe, które charakteryzuje długa żywotność i zwiększona odporność na uszkodzenia mechaniczne. Wszelkiego rodzaju kamery archiwizujące materiał na kartach SD nie są zalecane ze względu na wątpliwą jakość i trudność ze stałą diagnostyką poprawności zapisywanego materiału.

Parametry techniczne – zalecenia:

Kamera – w wykonaniu antywandalowym dobrana do warunków panujących na obiekcie, dobrze reagująca na zmiany oświetlenia, wysokiej rozdzielczości (najlepiej HD). Niekiedy bardzo istotne są obiektywy szerokokątne i praca w trybie nocnym z tzw. podczerwienią.

Transmisja – najbardziej niezawodna jest transmisja kablowa, a w przypadku kamer w kabinach, transmisja powinna być prowadzona w specjalistycznym ekranowanym płaskim kablu dźwigowym kategorii min. CAT5e. Nadajniki i odbiorniki radiowe z czasem wprowadzają zakłócenia i nie są zalecane w przesyle sygnału z kabiny. Nasza firma realizowała również transmisje wykorzystując administracyjne kable zasilające i moduły PowerLine, jednak takie rozwiązania zalecamy sporadycznie w specyficznych warunkach sieciowych.

Rejestrator – min. 4 kanałowy (jeśli planowana jest większa ilość kamer to 8 lub 16 kanałowy), z przemysłowym dyskiem twardym o rozmiarze min. 1 TB (zależnie od ilości kamer). Warte uwagi są rozwiązania umożliwiające podłączenia modemów do zdalnej komunikacji, archiwizacji i diagnostyki systemu. W przypadku archiwizacji zdarzenia materiał zapisywany jest zwykle na pamięci przenośnej USB lub zdalnie przez konserwatora-technika od monitoringu. Rejestrator warto umieścić w zamykanej szafie typu RACK w pomieszczeniu gospodarczym lub biurze zarządu danego budynku – montaż w maszynowni jest oczywiście możliwy, jednak dostęp do niego może być utrudniony (wymagane uprawnienia dozorowe).

Monitor – jeśli system monitoringu nie ma być obsługiwany przez  konserwatora-technika CCTV, warto rozbudować system o monitor LCD min. 17” umożliwiający podgląd aktualnie rejestrowanego obrazu oraz archiwizację materiału.

 

Obecnie stosowane kamery monitoringu wideo są wandaloodporne, zajmują mało miejsca, a także zapewniają wysoką jakość nagrań FULL HD, przy pomocy których rozpoznawalność wizerunku sprawcy jest skuteczniejsza, niż w przypadku np. świadka zdarzenia czy ochrony stacjonarnej. Nie ulega zatem wątpliwości, że rozpowszechnienie kontroli dostępu przy użyciu systemów monitoringu niesie za sobą ogromny potencjał w walce z wandalizmem osiedlowym. Mimo ewidentnych korzyści, obecność kamer może wśród niektórych mieszkańców budzić obawę związaną z naruszeniem ich prawa do prywatności.

Kto może instalować kamery?

Należy pamiętać, że montaż monitoringu w kabinie i szybie dźwigowym musi być dokonywane przez osobę posiadającą uprawnienia UDT. Dodatkowo schemat elektryczny dźwigu musi zostać zaktualizowany o nowe podzespoły.

Firma Winda – Warszawa Sp. z o.o., jako przedsiębiorstwo świadczące usługi kompleksowo, oferuje również możliwość cyklicznej konserwacji systemu celem zgrania materiałów filmowych oraz bieżący serwis przez konserwatora-technika systemu monitoringu.

W ramach odrębnej umowy oferujemy stałą konserwację instalacji CCTV (co najmniej raz w miesiącu) – zdalnie lub poprzez wykonanie czynności:

• ocena stanu technicznego systemu CCTV,
• sprawdzenie poprawności działania urządzeń i elementów wchodzących w skład systemu zgodnie z zaleceniami producenta i przepisami eksploatacji,
• kompleksowe wyczyszczenie wszystkich urządzeń i elementów wchodzących w skład systemu,
• sprawdzenie poprawności mechanicznego mocowania kamer,
• sprawdzenie jakości połączenia i poprawności mocowania przewodów zasilających i sygnałowych,
• aktualizacja rejestratora,
• raz w miesiącu przyjazd technika na wezwanie.

Kto ma dostęp do nagrania z monitoringu?

Zasadne jest, aby każdy właściciel lokalu miał możliwość uzyskania nagrań z monitoringu w sytuacjach, które tego wymagają, np. przy podejrzeniu kradzieży. Aczkolwiek każdy właściciel lokalu musi liczyć się z faktem, że przebywając na terenie nieruchomości wspólnej jest nagrywany i że dostęp do tego nagrania może mieć nie tylko on, ale także pozostali lokatorzy. Warto jednakże zaznaczyć, że przedmiotem monitoringu nie jest konkretna osoba, lecz określone miejsca należące do spółdzielni czy wspólnoty mieszkaniowej. Natomiast za cel owego monitoringu przyświeca umożliwienie wykrycia niepożądanych incydentów, do których doszło na terenie wspólnoty i podjęcie właściwych działań interwencyjnych pociągających do odpowiedzialności.

Krótko mówiąc, monitoring obejmujący części wspólne służy ochronie mienia spółdzielni czy wspólnoty, dlatego jego zapisy mogą zostać udostępnione wszystkim członkom wspólnoty wykazującym potrzebę przejrzenia nagrania z określonego odcinka czasu, w którym dopuszczono się naruszenia ich dóbr materialnych.

Zgoda na monitoring, a prawo do prywatności

W społeczeństwie panuje ogólnie przyjęta zgoda na instalację systemów monitoringu na terenie nieruchomości wspólnych, które mają za zadanie służyć bezpieczeństwu zarówno jej członków, jak i ich mienia. Właściciele lokali w budynku wielomieszkaniowym, w ramach przysługujących im praw, mogą zdecydować się na zamontowanie systemu monitoringu we własnym zakresie lub zlecić montaż zarządcy nieruchomości.

Wszelkie nagrania obrazu i dźwięku przedstawiające wizerunek osoby fizycznej to dane ujawniające jej zachowania. W tym przypadku prawa do prywatności chroni ustawa o  ochronie danych osobowych, a także wewnętrzne regulaminy, toteż obawa niektórych mieszkańców o rozpowszechnianie ich wizerunku z nagrań monitoringu, wydaje się być nieuzasadniona.

Podstawy prawne

Ustawa o ochronie danych osobowych reguluje głównie przetwarzanie danych osobowych o charakterze tekstowym. Nagrania z monitoringu nie są zbiorem danych osobowych, ponieważ zawierają dane jedynie o charakterze obrazowym, których przetwarzanie nie jest jednolicie uregulowane. W związku z czym, kwestia dostępu do nagrań z monitoringu powinna zostać przez wspólnotę odpowiednio unormowana, np. w formie regulaminu.

W razie dokonania naruszenia związanego ze zniszczeniem, przetworzeniem lub udostępnieniem danych osobom trzecim, właściciel lokalu może wymagać od osoby, która dopuściła się naruszenia,  aby dopełniła ona czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków. W takiej sytuacji winna osoba powinna złożyć oświadczenie o odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w kodeksie cywilnym, właściciel lokalu może zażądać także zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny.